Het is al weer enige tijd geleden dat ik de tijd heb kunnen nemen om hier verslag te doen van mijn reis in dit Aardse bestaan. Ik heb mezelf bewust teruggetrokken voor zelfreflectie en bijtanken in de natuur, weg van digitale apparaten. Wij leven in een intense tijd met veel afleiding en ik merk dat ik steeds meer verlang naar een simpeler leven. Regelmatig dwaal ik af in nostalgie en hoe fijn dit gevoel ook op dat moment is, het stemt ook terug want het laat voelen dat teneur omdat dit aangeeft dat er in het heden iets mist en dat het op dit moment niet als thuis voelt, om het over de toekomst maar helemaal niet te hebben. Het is de uitdaging elk moment bewust te kiezen volledig hier en nu te zijn, met pootjes diep in de aarde geworteld.
Echter het hoofd liet zich de afgelopen tijd flink alle kanten opwaaien. Het zijn bijzondere tijden, ikzelf word regelmatig uitgedaagd ‘het anders te doen’, mijn leven te veranderen en uit vastgeroeste patronen te stappen en dat is iets waar ik niet (nog) niet zo goed in ben. Vooral het bewust zijn van deze noodzaak maakt het lastig. Soms steek ik het liefst mijn kop weer in het zand, maar ja zo zit ik niet in elkaar. Hoe rebels mijn ziel ook is, mijn persoonlijkheid en karakter houden niet van verandering, mijn lichaam functioneert het meest optimaal met ritme en regelmaat en raakt al van slag als de klok een uur krijgt, dit is dan ook niet natuurlijk en schijnbaar ben ik daar gevoelig voor. Maar ja soms schenkt het Lot een grote levensveranderende kans, een kans op groei en ontwikkeling, op wellicht een pad wat beter bij mij past, en bij deze kans voelde en wist ik dat ik zou moeten vertrouwen en springen, voelde door dit moeten zoveel druk, dat ik toch maar weer met samengeknepen billen de duikplank af kroop.
Het Lot
Het lot kan zinnebeeldig worden voorgesteld als een reusachtig weefwerk waardoor iedereen, mensen, geesten en goden met elkaar verbonden zijn. Het is een weefwerk met patronen die ontstaan zijn in een ver verleden, patronen die doorwerken in het heden. Nieuwe draden die dagelijks toegevoegd worden met ontwerpen die ons helder voor ogen staan of van onbekende ontwerpen nog verborgen in de tijd. Draden die toegevoegd worden zijn voor een belangrijk deel keuzes die we maken, ze zijn ons denken en doen. Het lot laat dat wat gaande is zien en laat merken dat wat komen gaat, mede door ons gevormd wordt. Het toont de verbondenheid, de invloed op elkaar en op de werelden, maar ook van de wereld op ons.
Vertrouwen
Ik ontving recent een mooi en spannend Lotsdraad op mijn pad en heb deze na dagen en slapeloze nachten toch afgeslagen en een andere, oude, draad opgepakt en dit is iets wat me flink heeft geraakt. Ik voelde weer oude angst voor verlies, verandering, afscheid en ook faalangst, want kan ik zo’n verandering wel aan? Diep in mij voel ik ‘ja’, maar waarom dan toch zo bang en al die eindeloze voor- en tegenlijstjes in mijn hoofd. Waarom heb ik nog niet dat vertrouwen in het meanderen van het leven en zo de tekens van het leven volg zonder te twijfelen? Ik heb veel lucht energie en kan dingen helemaal kapot denken. Hoe dan ook de balans was zoek en ben mijzelf nu aan het herpakken.
Nu komt hier een knagend schuldgevoel bij omdat ik weet dat ik met Midwinter zelf om deze verandering heb gevraagd, ik heb zelfs een eed gezworen! Alsook tijdens het verbranden van de Winter (meer hierover in een latere alinea) als intentie heb ingezet. Wonderbaarlijk snel kwam het antwoord, deze kans op verandering en dan sla ik het in verwarring en angst af! De Goden geven mij keer op keer een kans, maar schijnbaar heb ik nog problemen met vertrouwen en controle en zekerheid loslaten. Er verandert op dit moment zoveel, meebewegen maakt me misselijk van alle scherpe bochten en op- en neergang. Eigenlijk wil ik gewoon zijn en spelen. Onbevangen en vrij.
Dit is hoe dan ook een goede les en laat me zien waar ik nog werk te doen heb en mij op moet focussen de komende tijd. Oude wonden van afwijzing, verlies en onveiligheid zijn nog niet helemaal geheeld. En dit is ook wederom een uitdaging en kans om te leren mezelf te vergeven en mezelf helemaal goed te vinden zoals ik ben. Er is nu gekozen en het is goed zo. Het leven hangt elke dag samen van keuzes, groot en klein, het heeft geen zin om hier constant over te twijfelen en spijt te hebben. Het niet ingaan op de uitnodiging geeft mij nu ook weer mogelijkheden en laat mij voelen dat ik bewust voor mijn huidige ‘onveranderde’ (echter niets blijft hetzelfde) situatie kies en dit heeft een verschuiving van energie tot gevolg gehad waardoor ik mij weer lichter en blijer voel. Als een soort hernieuwde gelofte en hiermee komt een hoop dankbaarheid vrij voor wat ik al heb, het gras is niet altijd groener en keuzes maken vanuit angst is nooit een goed idee. Ik hoop alleen dat de Goden geduld met me hebben en nu niet heftiger gaan ingrijpen, want ik heb een lotsbestemming te bereiken, uit eigen beweging of met een hulp.
Afscheid nemen van Winter
Maar goed de Winter, waar is deze gebleven, in ieder geval niet in Nederland? Dit jaar was de kou ver te zoeken, het was voornamelijk nat en donker met veel wind, zonder zonnige ijspret. Echter ik houd nog beetje rekening mee dat de vrieskou nog kan komen. Vorig jaar was het ook rond deze tijd de ene week 18 graden en een week later stonden we op het ijs. Voor de natuur echter zou dit niet goed zijn, de sappen stromen weer en een hoop bomen en planten zitten al in de knop en ik moet zeggen dat ik ook wel heel blij ben met meer licht en warmte.
Zoals jullie misschien weten van andere blog-berichten is dat ik deel uitmaak van de Swesaz huiskamer groep. En laatst hebben wij gezamenlijk afscheid genomen van de Winter. Vroeger op de grote Keerdag maakte men een pop die de Winter voorstelde en zeulde deze van kroeg naar kroeg om op het einde van de avond afscheid te nemen in het vuur.
De vuren op Sint Pieter (22 februari) zijn nu vrijwel overal verdwenen. Op het Noord-Friese Waddeneiland Amrum, doen ze het nog wel, vuren om het einde van de Winter te markeren. Vroeger kenden we dit gebruik ook in Nederland, met name langs onze kusten. Sint Pieter Strandvuren of Winterbanvuren werden ze genoemd, Winterbrenne in het Fries.
Een pop gemaakt van stro en lompen personifieerde de Winter en werd in het vuur verbrand. We zien het ook in sommige steden nog terugkomen in carnavalstradities, waar de pop die aan het einde van het carnavalsweekend de hens in gaat en dan o.a. de naam Teunis draagt.
In andere landen zijn deze vuren nog in gebruik. Maslenitsa (Russisch: Масленица, Oekraïens: Масниця, Wit-Russisch: Масьленіца), ook wel bekend als pannenkoekenfeest of boterfeest, is een Russisch feest dat aan carnaval verwant is en dat zowel een (Orthodox-) christelijk als een heidense component heeft. Maslenitsa wordt gevierd gedurende de laatste week voor de grote vasten, de zevende week voor het Orthodox Pasen die rond tweede helft van februari valt. In zijn heidense betekenis wordt met Maslenitsa het aanstaande einde van de winter gevierd. Mogelijk kan het woord boterfeest de oorsprong hebben in het gebruik dat in Nederland en Vlaanderen bekendstaat als vette dinsdag op Vastenavond, en in Frankrijk en in New Orleans als Mardi Gras), waarbij al het vet dat in huis is, wordt opgemaakt.
Wij van Swesaz doen ook nog aan de Winter verbranden. We houden er nou eenmaal van oude volkse tradities weer op te pakken.
Wij stonden samen stil bij het afscheid nemen van Winter. Het lot gaf ons een Rune in houtskool op onze hand en wasten deze na het verbranden van Winter af. Ik ontving Eihwaz, Taxus, Ygdrassil, de Wereldboom, de bewaarder van wijsheden en poort tot andere werelden. De rune staat voor motivatie en transformatie. Er is geen overwinning zonder strijd en geen groei zonder beproevingen. Eihwaz toont dat problemen nodig zijn geweest om te komen tot de juiste oplossing waardoor ik in staat was situaties te creëren die mijn leven aangenamer maken. En dit is waar, als deze uitdagingen er niet zouden zijn dan zou ik gewoon doorgekabbeld zijn met mijn leventje, ook al was (en ben wellicht) ik zo ver van mijn Lot afgedwaald, uit verbinding. De Winter was inderdaad een botsing met alles wat niet meer bij me past, een strijd met de wereld om mij heen en met mijzelf. Ik laat deze bij deze de ernst en de strijd los en maak plaats voor meer speelsheid, meer gemak en meebewegen, meebuigen zonder te breken.
Na het reinigen, het Oude afwassen, ontvingen wij een nieuwe Rune voor de komende lente en ik mocht Elhaz, Eik, ontvangen. Wederom een krachtige boom en de Eik staat symbool voor bescherming en kondigt een periode van volheid aan waarbij zich meerdere mogelijkheden aandienen om het leven nog meer inhoud en kleur te geven. Eik zal me helpen mijn emoties onder controle te houden en met beide benen stevig op de grond the staan zodat ik niet alleen mezelf bescherm maar ook de mensen in je omgeving die me dierbaar zijn. De eerste geschenken heb ik wellicht afgeslagen, ik hoop dat Elhaz mij de komende tijd mag steunen stevig te staan en rustig te blijven als uitdagingen zich aandienen, zodat ik vanuit kalmte en helderheid keuzes kan maken. En wie weet is de keuze die ik heb gemaakt de juiste. Is er zoiets als een slechte en goede keuze of is het slechts een oordeel?
Fijne lente lieve mensen! Dat er veel moois mag groeien!
Bronnen: Swesaz en Het Rad
