Haha nee hoor viel wel mee dat lallen 😉

(for translation into other languages, please use the translation tool in the right sidebar, thank you! ->)

 

Deze blog wil ik wat breder trekken en ook ‘gewoon’ gezellige weekendjes/dagen weg gaan delen met jou. Nu ben ik al een tijd, ook al voor Covid, Nederland aan het ontdekken en ik deel graag mijn liefde voor dit mooie land! Want wat heeft dit kleine landje een hoop prachtige plekken en rijke geschiedenis. Bijna al mijn vrije dagen ben ik op pad, de ene keer wandelen, dan weer naar een museum of op bezoek bij vrienden die ook over het hele land verspreid wonen.

 

Zo ook vorig weekend, waar ik met vriendin Karina op bezoek ging bij onze oud-collega Nikki. Zij woont in het schattige dorpje Eys in het Heuvelland.

Maar eerst een bezoek aan Maastricht (grappig en toevallig, Karina en ik hebben allebei deze week dezelfde regenjas gekocht, zonder dat we dit van elkaar wisten!). Nu waren wij allebei al een tijd niet in het Bonnefantenmuseum geweest en de weersvoorspellingen waren niet best en kunst kijken is altijd een goed plan, dus wij hebben zalig een paar uur daar rondgedwaald. Het mooist vond ik de tentoonstelling van Margaret Kilgallen, haar naam zei me eerst niets, maar toen ik haar werk zag herkende ik het wel. Ik hou hier van en het is toch wederom heel anders kunst op ware grootte en van dichtbij te zien, dan voel je het leven en menselijkheid erin. De expositie gebruikt de tentoonstellingsgeschiedenis van Kilgallen als chronologische rode lijn. Ik vind haar werk heerlijk ironisch en nostalgisch. Helaas is ze op 33-jarige leeftijd overleden aan kanker.

Ongemakkelijk maar ook fascinerend zijn de sculpturen, installaties en tekeningen van Berlinde De Bruyckere. Ik had het gevoel in een schilderij van Francis Bacon te lopen. En afsluitend ook altijd leuk is de vaste collectie met onder meer 17e eeuwse schilderkunst uit de Nederlanden.

Een bezoekje aan Maria

Aan het eind van de middag werden we opgehaald door Nikki die om de hoek van het museum werkt en we reden via de supermarkt in Simpelveld naar haar heksenhuisje in Eys (compleet met bezem naast de deur!). Het zonnetje was doorgekomen en we konden even lekker buiten zitten. Net toen we wilden gaan eten (ik had zin om te koken, dus dat op me genomen) begon het te druppelen dus de avond binnen afgesloten na nog wel even een bezoek aan de nabijgelegen Mariagrot. De grot is in de helling uitgekapt en eronder bevindt zich een voormalige schuilkelder, welke door de mijnwerkers gemaakt is. Naast de grot staat nog een oude grafsteen. Bijzonder om te zien hoe achter de steen de boomwortels langs de buitenzijde van helling zich in elkaar vlechten. Iets verder naast de grot voert een trap omhoog naar het IVN-gebouw. Bijzonder om te vermelden is dat hier voor 1732 een kerk stond en later rond 1862 een kapel.

De heuvel waar de Sint-Agathakerk aan gelegen heeft was een motteheuvel waar Kasteel Eys heeft gestaan. Naast deze motteheuvel ligt een wijngaard. Wijnproductie heeft in Eys een eeuwenoude geschiedenis, die teruggaat tot in 1125. Ridder Arnold, de broer van de toenmalige edelvrouwe van Eys werd voor zijn diensten in Eys betaald met Eyser wijn. Bovendien vermelden de cijnsregisters van Eys in 1558 dat de verre opvolger van deze Arnold, de borggraaf van Eys, belasting moet betalen aan de toenmalige heer van Strijthagen van Eys. Maar goed, die wijn die was voor de volgende dag.

Het was zo fijn om bij te praten, echter op tijd naar bed, morgen weer een lange dag.

En wat een zalige nacht, het is hier zo donker en stil! Zaterdag begonnen we met een heerlijk ontbijt buiten op het terras van het huis met verse broodjes en croissants van de lokale bakker, wat een genot!

Daarna lekker aan de wandel, het weer was inmiddels stralend en het was gelukkig erg stil op de wandelpaden. We wandelen de Route des Vins: Wahlwiller-Eys met mooie wijdse uitzichten over glooiende heuvels, holle wegen, langs vakwerkhuizen en kleine dorpjes. In de verte hoorden en zagen wij het stoomtreintje langsrijden. We waanden ons even in Harry Potter.

Op onze gezondheid

In de middag bezochten we een rondleiding en proeverij van Domein Aldenborgh. We worden warm ontvangen met koffie en vlaai en het gezelschap breekt los in gesprekken over ons aller passie, wijn. Peter Pelzer en zoon Chris (bioloog). Peter is in 1998 begonnen met het planten van de eerste druivenstokken uit liefde voor de plant en de natuur. Domein Aldenborgh is een symbiotische wijngaard van 3 hectare waar er focus word gelegd op de samenwerking tussen plant en bodem. Dit is ongekend en de natuurlijke manier waarop ze werken is erg bijzonder en zelfs uniek. Na een introductie en de koffie, lopen we naar boven de wijngaard in.

Het is een stevige klim naar de hooggelegen wijngaarden van Domein Aldenborgh, maar boven werden we getrakteerd op een panoramisch uitzicht over het Limburgse Heuvelland.

Als ik deze mensen hoor praten over hun wijnen dan voel ik weer waarom ik ooit in een ander leven (zo voelt het) zo gefascineerd ben geraakt door dit prachtige product en zelfs ooit vinologie heb gestudeerd. Nu drink ik al een tijd veel bewuster (biologisch en minder regelmatig) en deze prachtige wijnen sluiten mooi aan bij mijn levensvisie, een leven in balans met de natuur, maar wel het leven genieten, want dat is zo belangrijk, zovelen van ons zijn vergeten echt te genieten, ik incluis! Deze mensen maken wijn naar mijn hart, ze gaan namelijk nog een stapje verder, deze wijn is symbiotisch (ook vrij van koper). De wijn wordt in volledige harmonie met de natuur gemaakt. Bij symbiotische wijnteelt werkt men mét de natuur, niet tégen de natuur.

De druivenstruiken van Domein Aldenborgh zijn op Nederlandse bodem in harmonie aangepast in de omgeving, met behoud van de biodiversiteit. De natuur is intelligent en zij zetten micro-organismen in als probleemoplosser in de gaarden te verspreiden. Afweerstoffen en symbioses leiden tot een biologische wijn met karakter, waarbij terroir daadwerkelijk te proeven is. Er zijn zojuist bomen gepland en hier gaan ze arbustum toepassen, een boomwijngaard, waarbij Turkse Hazelaar-bomen als ondersteuning moeten gaan dienen voor de druivenranken. De bomen brengen water naar hogere grondlagen, brengen leven in de bodem en bieden wat schaduw in de zomer. De Romeinen deden dit al zo in Nederland toen zij dit gebied bewoonden. Mijn hart breekt om te horen en zien dat bijna de hele oogst dit jaar waarschijnlijk verdronken is in de overstroming van laatst. Na twee heel warme zomers waarbij de oogst ook grotendeels mislukt is, dit jaar een nog grotere strop. Ik heb diep respect voor de volharding van deze mensen.

Teruggekomen in de tuin kan het proeven beginnen. We nuttigen een heerlijke Pinot Blanc, Sparkling Riesling, Gewürtztraminer en een Pinot Noir. Vraag me niet naar mijn favoriet, ik vond ze allemaal heel lekker en bijzonder. Als ik echt zou moeten kiezen dan zou ik de Pinot Blanc nemen omdat je hier het terroir uitmuntend in proeft. Maar de Eyra Riesling zal ik ook niet snel vergeten. Nu zijn deze wijnen niet voor dagelijkse consumptie (sowieso denk ik geen goed idee voor de lever ;-)), maar ook niet extreem duur. Wil je jezelf verwennen, proef de wijnen en ga er eens langs. Dit soort initiatieven moet gesteund worden. Laat een paar flessen supermarkt bocht liggen en investeer in een mooie fles!
Ik ben in ieder geval van plan dit najaar daar een paar dagen te gaan plukken (als er iets te plukken valt), ik hoop dat ze toch meer als 30% van de druiven kunnen oogsten als het weer vanaf nu meewerkt.

Smikkelen en smullen

Na die paar glazen wijn was het huis van Nikki gelukkig niet ver lopen en Nikki had gelukkig al een pan zuurvlees gemaakt die alleen maar opgewarmd hoefde te worden. Wat groenten uit eigen tuin erbij geplukt en smullen maar. Na het eten zaten we (inmiddels binnen, want weer een forse bui) uit te buiken en te keuvelen toen de vriend van Nikki (Jacky) voorstelde om een toetje te gaan halen, tijd voor ijs! Dus met de auto naar de ijssalon, maar dicht! Maar zo snel geven we niet op dus een autorit naar een ander dorp, maar ook daar was de salon, waarschijnlijk vanwege de regen, gesloten. Zelf vond ik het wel leuk, want een prachtige rit door de magistrale omgeving (en Karina die vertelde waar ze allemaal al gewandeld heeft, zo leuk haar enthousiasme voor deze streek)! Gelukkig is Jacky niet van het opgevende soort (of hij had heel veel trek in ijs ;-)), dus driemaal scheepsrecht en ja hoor, na een flink stuk rijden, bingo! Nu kon ik zelf na de vlaai, wijn en zuurvlees geen pap meer zeggen, dus ik hield het bij een kopje thee en heb genoten van de smullende gezichten van mijn vrienden.

Voldaan in lichaam en geest wederom een zalige stille en donkere nachtrust. Zzz.

Zondagochtend had ik een afspraak met een vriendin die in de buurt woont, we troffen elkaar voor een kop koffie bij restaurant Bie de Tantes. Het was zo goed haar weer te zien en spreken en ik ga ook snel weer eens bij haar logeren, wellicht in combinatie met het druivenplukken.

Na de lunch brachten Nikki en Jacky ons via Eyserhalte en Begraafplaats Margraten naar het station in Maastricht. Margraten is wereldwijd bekend door de Amerikaanse begraafplaats. Hier liggen meer dan 8000 soldaten begraven. Het merendeel sneuvelde tijdens de Tweede Wereldoorlog, gedurende de bevrijding van Nederland. Hier betreed je Amerikaans grondgebied en dat voel je. De dertig meter hoge toren is van ver al te zien. Ik was hier al vele malen langsgereden, maar nog nooit bezocht.

Wat een genot om weer in Limburg te zijn! Het voelt toch altijd een beetje als het buitenland (niet dat Nederland niet fijn is). En het doet me deugd te zien hoe goed het gaat met Nikki, een leuk huis, een baan en een toffe vriend. Ik ben dankbaar voor haar gastvrijheid en vriendschap.

Lieve jij, dank je wel voor het meereizen en tot de volgende keer.

Heb het goed.

P.S. foto’s van mijn uitstapjes zijn hier te vinden: https://www.flickr.com/photos/76242041@N00/albums

P.P.S. foto’s door @karina_grens en door mijzelf