For English please scroll down, thank you

Moederliefde en het helen van de moederwond

De moeder-dochter relatie is beladen en vol ingewikkelde processen. Tot wij ongeveer 10 maanden oud zijn voelen kinderen geen verschil tussen hun eigen lichaam en dat van hun moeder, ze zijn als het ware versmolten met elkaar. Alle genderdiscussies daargelaten gaan jongens zich gaandeweg met hun vader identificeren, terwijl dochters dit sterk met hun moeder blijven doen. Er wordt wederzijds angsten, behoeftes, dromen en wensen geprojecteerd.

Morgen is het twee jaar geleden dat mijn moeder stierf en ik hierdoor ruimte heb gekregen en genomen om te reflecteren op patronen uit het verleden, wederzijdse projecties en verwachtingen en het hervinden van mijzelf als individu, als zelfstandige volwassen vrouw.

Pubertijd

In de pubertijd maken we ons los en moeten de ruimte krijgen en nemen om een eigen identiteit te ontwikkelen. Daarna kunnen we een nieuwe, volwassen band met onze ouders opbouwen. Een waardevolle relatie kenmerkt zich door een diep besef van verbondenheid, ook op momenten dat moeders en dochters elkaar in de weg zitten, want dan herkennen ze iets in elkaar, ze spiegelen elkaar. Goede volwassen relaties kenmerken zich door onderlinge steun en een stevige emotionele band. Ik ben in mijn pubertijd naar Amerika ‘ontsnapt’. Dat dit niet helemaal uitpakte en ik hier juist weer gevangenschap op een andere manier tegen kwam is interessant (en pijnlijk). Je neemt je projecties toch mee, waar je ook heen verhuisd. Nu was ik al vroeg zelfstandig en volwassen om toch dat gat op te vullen wat mijn moeder niet eigen maakte, ze vertoonde veel pubergedrag, het zoeken naar zichzelf, onzekerheid en soms rare sprongen maken. Volgens een therapeut heb ik mijn pubertijd ook overgeslagen en ben deze in mijn dertiger jaren gaan inhalen, net als mijn moeder.

Angst en onzekerheid

Nu ik op een afstandje kijk heb ik een hoop angst en onzekerheid van haar overgenomen en het gebrek aan grenzen kunnen aangeven. Een pleaser. Als kind was er weinig duidelijkheid. Mijn moeder was best makkelijk aan de ene kant, maar een vreselijke controlfreak als het aankwam op schoonmaken, poetsen, netjes zijn, etc. Ook straf geven kon ze niet, ze hield nooit voet bij stuk, ze maakte eigenlijk weinig dingen af, ze begon een hoop, maar rondde weinig af. Ze was een echte Vis, als water, vloeide ze mee met haar omgeving, in de ban van haar emoties. Ze was een dromer, een beetje spacey, ze was een hoop moois, maar niet erg duidelijk.

Jij bent…

Moeders hoeven niet perfect te zijn, niemand is perfect. En definieer perfectie. Maar goed moeders mogen struikelen en ‘fouten’ maken als ze hun dochters (en zonen ook, maar zij hebben dit meer nodig van de vader) maar het gevoel geven de moeite waard te zijn, zodat ze een gezond zelfvertrouwen en -respect ontwikkelen en ze een veilig thuis bieden. Al vanaf kleins aan is het belangrijk dat de moeder positieve ‘jij bent’ boodschappen geeft aan het kind. “jij bent geweldig!” En dit deed mijn moeder heel goed. Ze steunde mijn keuzes, maar te vaak liet ze mij ook keuzes voor haar maken en dit voelde als een grote verantwoordelijkheid en last.

Vijf typen moeders

Een interessant boek over Moeder – Dochter relaties is het boek “Mothers who can’t love – a healing guide for daughters” van Susan Forward. Zij onderscheid vijf typen moeders die niet op een opbouwende manier van hun dochters kunnen houden; de sterk narcistische moeder, de verstikkende moeder, de controlfreak, de moeder die zelf een moeder nodig heeft en de moeder die verwaarloost, mishandelt of in de steek laat. De impact van zo’n moeder heeft een impact of de rest van het leven van de dochter. Deze dochters moeten los zien te komen van de hardnekkige gedachte dat het allemaal hun eigen schuld is. Pas als we inzien dat we vroeger iets essentieels tekort zijn gekomen en beseffen welk effect dat op ons had en nog steeds heeft, dan pas kunnen we nadenken over wie we daadwerkelijk zijn.

Trauma van het leven

Nu voelt het raar en niet netjes dit te bespreken in een blogpost twee jaar na het sterven van mijn moeder, maar ik heb de afgelopen jaren wel heel veel nagedacht en gevoeld hoe deze verbanden impact hebben en ons beïnvloeden. Nu was mijn moeder een super lieve moeder. Als kind was ze er voor ons en ze deed haar best. Ik heb mooie herinneringen aan het spelen en creatief zijn met Mama en ik heb ook nooit getwijfeld aan het feit dat ze van mij hield. We waren ook goede vriendinnen en dit was wellicht verwarrend. Ook dat ik steeds meer de moederrol ging aannemen. Ik herken heel sterk dat ik mij verantwoordelijk voelde voor mijn ouders, een soort moeder van mijn ouders voelde. Ik voelde (en voel me vaak nog steeds, maar veel minder nu ik het patroon herken) me verantwoordelijk voor ieders geluk, behalve die van mezelf, ik vond dat ik liefde moest verdienen en altijd op zoek naar goedkeuring van anderen. Ik bleef mezelf klein en onbelangrijk vinden ongeacht wat ik bereikt heb in mijn leven en het niet kunnen vinden van gebalanceerde liefdesrelatie en het gebrek aan kinderwens. Nu zijn niet al deze dingen de ‘fout’ van mijn moeder, maar het is toch een stukje programmering wat ik heb meegekregen en nou ja het trauma van het leven in het algemeen, niemand ontkomt hieraan, ook al heb je de ‘perfecte’ ouders.

Anorexia

Zo zie ik ook hoe mijn Anorexia zich heeft ontwikkeld. Mijn moeder was altijd aan het lijnen, eten werd gewogen en ze ging naar allerlei afval clubjes en volgde vele diëten. Ze jojode dan ook wat af in haar leven. En toen ik ging puberen, kreeg ik hier en daar wel de opmerking te horen over mijn puppy vet en dat ik niet zoveel moest eten omdat ik dan dik zou worden. Toen ik kilo’s zwaarder thuis kwam van mijn jaar als uitwisselingsstudent in Amerika (ik was toen 16) was een van de eerste opmerkingen niet ‘welkom thuis lieverd’, maar ‘jeetje wat ben jij dik geworden zeg!’. En ik voelde me ook nogal in de weg, veel, lastig, dus ik ging mij letterlijk en figuurlijk klein houden. Toen ook nog bleek dat mijn ouders uit elkaar gingen en ‘dit niet gebeurt was als ik niet was weggegaan, omdat mijn moeder dan mij had om mee te praten’ toen was de wond best diep gesneden. Ik voelde me zo schuldig.

Schuld

En zo ben ik denk ik om een soort diepgaand schuldgevoel in te lossen mij enorm gaan bemoeien met mijn moeder. Haar proberen te redden van een ongelukkig leven. Ik wilde zo zo graag dat ze het fijn zou hebben. Ik nam het voor haar op in nieuwe relaties met mannen, ik praatte haar puberale gedrag goed, en later toen haar man stierf, deed mijn hart fysiek zo’n pijn om haar zo te zien lijden. Dit deed mij nog meer pijn dan toen ze uiteindelijk zelf stierf. Ik stapte toen nog dieper in de rol van redder en heb eigenlijk jarenlang alleen maar druk gemaakt over haar en het zoeken naar haar geluk in het leven. Dit tot de dag dat ze stierf aan Kanker, maar eigenlijk aan een gebroken hart. Het leven was eruit na het sterven van haar man. De pijn bij mij was dat ik niet genoeg was om voor te willen leven, dit sneed. Dat de liefde voor haar man groter was als voor mij. Maar ik realiseer me nu dat liefde oneindig is. Je hebt niet een potje liefde die je aan één persoon op kunt maken. Ik zie nu ook dat haar overgaan mij heeft geholpen uit dit patroon te stappen en mezelf te zien als individu. Ik voel me nu verantwoordelijk voor mezelf! En ik weet dat ik niets verkeerd heb gedaan en dat ik het verdien om van gehouden te worden. Daar hoef ik niets voor te doen.

Schaamte

Het gezin waar ik uit kom was open en extravert. Bij ruzie werd er ook echt gevochten en geschreeuwd, bij plezier ook echt gefeest. Ik kon het met mijn ouders eigenlijk overal over hebben en ook de onderwerpen seksualiteit en spiritualiteit werd niet geschuwd. Eigenlijk was niet veel te gek. Het was een bonte boel. Maar er zijn toch dingen met mij gebeurd die ik niet kon bespreken, die werden verzwegen en daardoor ontwikkelde ik daar schaamte op. Ik heb het er vlak voor het sterven met mijn moeder over gehad, toen pas vroeg ze ernaar. Ik realiseer me nu ook dat er niet over gesproken werd omdat het mijn moeder teveel pijn deed en dat het niet iets is waar ik mij voor hoef te schamen of weer waar ik mij schuldig over hoefde te voelen. Het was niet mijn schuld. Shit happens!

Nu is zij er niet meer en is onze relatie alleen nog maar dieper ontwikkeld. Alles is gezegd en er is alleen liefde en begrip. Een diep buigen voor elkaars wegen. Ik zie een prachtige vrouw die enorm heeft geworsteld en op zoek is geweest naar zichzelf. Ik zie haar in mijn moeder en in mijzelf. Nu heeft zij mij de ruimte gegeven om mezelf te ontplooien. Mezelf te zien vanuit mijzelf en niet gespiegeld in mijn ouders. Niet in de rol als dochter. maar als zelfstandige volwassen vrouw. Een vrouw die de vrouwenlijn in mijn familie mag helen. Ik voel dit sterk en ik voel die vrouwenlijn stevig achter mij zijn. Ik zie patronen die wij moeder op dochter al generaties lang meedragen. Ik zie ze. Want ja dat miste er nog het meeste aan, dat deze vrouwen zichzelf zagen, zichzelf zagen voor wie zij werkelijk zijn en niet hoe de buitenwereld hen ziet.

Ik ben
Ik ben geweldig!

Mama ik ben je ontzettend dankbaar voor jouw liefde, warmte, steun, dromerigheid, heerlijke naïviteit en vriendschap. Mam ik mis je maar eigenlijk ook weer niet, want je bent niet weg, je zit in me, je bent onderdeel van mij.

In lak’ech.

Love you
x C

Motherly love and healing the mother wound

The mother-daughter relationship is fraught and full of complicated processes. Until we are about 10 months old, children do not feel any difference between their own body and that of their mother, they are, as it were, merged with each other. Apart from all gender discussions, boys gradually identify with their father, while daughters continue to do so strongly with their mother. Mutual fears, needs, dreams and wishes are projected.

Tomorrow it is two years ago that my mother passed over and I have been given and taken this space to reflect on patterns from the past, mutual projections and expectations and the recovery of myself as an individual, as an independent adult woman.

Puberty

In adolescence we free ourselves and have to receive and take the room to develop our own identity. Then we can build a new, mature bond with our parents. A valuable relationship is characterized by a deep sense of belonging, even at times when mothers and daughters are in each other’s way, because they recognize something, they mirror each other. Good adult relationships are characterized by mutual support and a strong emotional bond. I ‘escaped’ to America in my adolescence. That this did not completely work out and I just encountered imprisonment again in another way is interesting (and painful). You take your projections with you wherever you move. Now I was independent and grown up from an early age to fill that gap that my mother did not own, she showed a lot of adolescent behavior, searching to find herself, insecurity and sometimes acting out in unexpected ways. According to a therapist, I also skipped my puberty and started to catch up in my thirties, just like my mother.

Fear and uncertainty

Now that I look back with a bird’s eye view, I have taken over a lot of fear and uncertainty from her and a lack of setting boundaries. A pleaser. There was little clarity as a child. My mother was pretty easy on the one hand, but a terrible control freak when it came to cleaning, being tidy, etc. She could not stick to punishment, ze never stuck with many things, she started a lot but finished little. She was a genuine Pisces, like water she flowed with her environment, under the spell of her emotions. She was a dreamer, a bit spacey, she was a lot of great things, but not very clear.

You are…

Mothers do not have to be perfect, nobody is. And define perfection. Good mothers are allowed to stumble and make ‘mistakes’ if they give their daughters (and sons too, but they need this more from the father) the feeling of being worthwhile, so they develop a healthy self-esteem and -respect and they provide a safe home for their children. From childhood it is important that the mother gives positive ‘you are’ messages to the child, such “you’re great!” And this my mother did so very well. She supported the decisions I made. Only too often she would look at me to make decisions for her. And this felt like quite the burden and responsibility.

Five types of mothers

An interesting book about Mother – Daughter relationships is the book “Mothers who can not love – a healing guide for daughters” by Susan Forward. She distinguishes five types of mothers who can not keep their daughters in a constructive way; the strongly narcissistic mother, the suffocating mother, the control freak, the mother who needs a mother herself and the mother who neglects, abuses or abandons. The impact of such a mother has an impact on the rest of the daughter’s life. These daughters must get rid of the stubborn thought that it is all their own fault. Only when we realize that we have experienced something essential in the past and realize what effect it had and still has on us, only then can we think about who we really are

Trauma of life

Now it feels weird and inadequate to discuss this in a blog post two years after my mother’s death, but in recent years I have thought a lot and felt how these connections have an impact and influence us. Now my mother was a super sweet mother. As a child she was there for us and she did her best. I have great memories of playing and being creative with Mama and I have never doubted that she loved me. We were also good friends and this was perhaps confusing. Also I increasingly assumed the mother role. I recognize very strongly that I felt responsible for my parents, a kind of mother of my parents. I felt (and still feel often, but much less now that I recognize the pattern) responsible for everyone’s happiness, except for my own, I felt that I needed to earn love and always seek approval from others. I kept feeling myself small and unimportant regardless of what I have achieved in my life and not being able to find a balanced love life and the lack of desire for children. Now, not all of these things are my mother’s ‘fault’, but it is a piece of programming that I have inherited and well the trauma of life in general, nobody can escape this, even if you have the ‘perfect’ parents.

Anorexia

This is how I see how my Anorexia has developed. My mother was always on a diet, food was weighed at the table and she followed many diet fads. She yoyo-ed in weight all her life. When I entered puberty, she remarked about my puppy fat and that I shouldn’t eat too much because I would grow fat. When I came home from a year as an exchange student in the United States (I was 16 at the time) with a lot more kilos to my body, one of the first remarks was not ‘welcome home sweetheart’, but ‘ wow you have become fat’. I also felt quite in the way, a burden, too much, so I kept myself -quite literally- small. When I returned home my parents also divorced and I was told that ‘this would not have happen if I had not left’, because my mother when I was still at home had me to talk to. Then the wound was cut pretty deep. I felt so guilty.

Guilt

Because of the guilt I vowed that I would do anything for my mother to fix her pain and try to save her from an unhappy life. I wanted so badly that she would have a good life and enjoy herself. I stood up for her in new relationships with men, I allowed her adolescent behavior, and later when her husband died, my heart physically hurt to see her suffer, this pained me even more then when she herself passed. I then stepped deeper into the role of savior and for years I have only been worried about her and the search for her happiness in life. This until the day she died of cancer, but actually a broken heart. Life had left her after the death of her husband. The pain in me was that I was not enough for her to want to live for, this hurt. That the love for her husband was greater than for me. But I now realize that love is infinite. You do not have a set amount of love that you can give to people. I now also see that her passing has helped me step out of this pattern and see myself as an individual. I feel responsible for myself now! And I know that I have done nothing wrong and that I deserve to be loved. I do not have to do anything for that.

Shame

The family I came from was open and outgoing. When there was a fight, people actually fought and screamed, and there was also partying and fun. I could talk about anything with my parents and the topic of sexuality and spirituality was not avoided either. Actually, almost anything could be discussed. A colorful bunch. But things happened to me that I could not discuss, they were concealed and that’s why I developed shame. I talked about it with my mother just before dying, only then did she ask about it. I now realize that it was not talked about because it hurt my parents too much and that it is not something that I have to be ashamed of or to feel guilty about. It was not my fault. Shit happens!

Now she is no longer here and our relationship has only been developed deeper. Everything has been said and there is only love and understanding remaining. A deep bow for each other’s paths. I see a beautiful woman who has struggled a lot and has been searching for herself. I see her in my mother and in myself. Now she has given me the space to develop myself. See myself from within myself and not mirrored in my parents. Not in the role as a daughter. but as an independent adult woman. A woman who can heal the women’s line in my family. I feel this strongly and I feel that women’s lineage is standing firmly behind me. I see patterns that we have carried mother-to-daughter for generations. I see them. Because yes, that was missing the most, that these women would see themselves, see themselves for who they really are and not how the outside world sees them.

I AM
I am amazing!

Mama I am very grateful for your love, warmth, support, dreaminess, wonderful naivety and friendship. Mom, I miss you but not really, because you’re not gone, you’re in me, you’re part of me.

In lak’ech.

Love you
x C