Het is morgen alweer een jaar geleden dat je het avontuur naar het hiernamaals aan bent gegaan. Een jaar geleden… Je liet het strijden en de pijn achter je, je was moe, je had zo je best gedaan, maar je wist dat jouw lichaam op was. Vredig en moedig heb je dit aardse leven achter je gelaten. Vol liefde en vertrouwen, dat was aan jouw houding en gezicht te zien. Je zag er zo zacht en vredig uit.
Het was voor mij een jaar van veel pijn en verandering. Het voelt zo vreemd, die tijd. Het voelt al veel langer geleden dat ik zonder jou moet leven, maar aan de andere kant voelt het soms als gisteren dat ik je zo zielloos op de bank zag liggen en mijn hart voelde breken. Ik heb nu een sjaal van jou om en ik ruik je nog. Soms doe ik hem om, zodat je een beetje dichterbij me bent.
Tijd heelt alle wonden en dat is waar. Tijd slijt. Maar het gemis blijft. Ik zou je zo graag weer willen bellen, kleine dingetjes met je willen delen, lekker warm tegen je aankruipen op de bank, samen lekker eten en drinken. Gewoon samen kletsen. Want dat deden we goed, dat kletsen. Ik ben dankbaar voor alle tijd die we samen hebben doorgebracht. Voor de open relatie die wij hadden. Ik heb het gevoel dat ik alles met je kon delen en werkelijk mijzelf bij jou kon zijn. Je was mijn moeder en mijn beste vriendin. Ik hou van je en ik mis je, maar ik voel je ook hier, heel dicht bij me, dichterbij dan ooit. En dat geeft me kracht en troost.
2016 was een jaar van loslaten. Heel veel loslaten, het leek niet op te houden. Maar terugkijkend ben ik hier dankbaar voor. Want ik verstikte en had lucht nodig. Ik was de weg kwijt en leefde de levens van anderen. Altijd maar redden en helpen. Niet alleen jou mama en papa, maar iedereen die mijn aandacht trok en om hulp vroeg of waarvan ik voelde dat ik die moest ‘redden’. Alles om maar niet naar mezelf te hoeven kijken, naar wat ik nodig had. Maar niet langer. Het muntje is gevallen en ik zie mijn pad weer heel helder.
Ik voel me vrij. Ik heb mij een tijdje schuldig gevoeld om dit te zeggen. Maar wat ben ik blij dat ik niet meer hoef te zorgen en zorgen hoef te maken. De aandacht, de focus ligt nu op mijzelf. Dat is confronterend, maar nodig, zo zo nodig. Het voelen wat ik wil, hoe ik mij voel en het uitzoeken waar mijn hart van gaan zingen. Niet meer anderen redden, maar houden van mezelf. Want daar begint alles mee, dat houden van onszelf. Als iedereen dat doet dan leven we op een prachtige aarde.
Lieve Mama ik had zo voor jou gewild dat je ook jezelf helemaal goedkeurde en van jezelf hield. Je was altijd zo lief voor anderen, maar je cijferde jezelf altijd weg. Dit is een patroon wat ik van jou had overgenomen. Maar ik heb deze zomer bewust die lijn gebroken. Die vrouwenlijn, dat patroon, wat ook Oma had, haar moeder en waarschijnlijk haar moeder ook. Ik verlos ons bij deze van deze erfenis. Wij zijn nu vrij.
Maar wat is dat lastig hè jezelf helemaal goedkeuren en jezelf alle liefde gunnen. Het was een lange weg, die ik jaren geleden ben ingeslagen, de weg van de zelf liefde, en het afgelopen jaar heeft mij een flinke zet op het goede pad gegeven en daar ben ik dankbaar voor. Ik moest nu wel goed voor mezelf zorgen en in stilte en rust tot mezelf komen. Ik was te moe en mijn hart te gebroken om iets anders te doen. Ik moest helemaal leeg voor ik mijzelf weer kon vullen.
Rouw brengt ons nauwer in contact met liefde en dieper in ons hart. Het dwingt ons naar de wijsheid van het hart te luisteren en het accepteren van verandering. In overgave komt de waarheid van de ziel aan de oppervlakte.
Ik voel mij anders, werkelijk anders. Ik voel lucht, ruimte, inspiratie, rust, vrede en heel veel liefde. Ik tintel, ik leef. Ik voel liefde voor mezelf, liefde voor anderen, liefde voor de wereld. Ik voel mij geïnspireerd om deze liefde door te geven, want ik heb nu genoeg. En dit jaar loop ik het pad verder af om te ontdekken hoe dat eruit gaat zien. Ik hoop dat jij, jij die dit leest, met mij mee loopt.
Morgen ga ik met Ton en Bert jouw as uitstrooien over het water van Rotterdam, de stad waar je geboren bent en altijd gewoond hebt. Als ik daar ben voel ik je nog dichterbij.
En lieve Mama ik weet dat je meekijkt en ook naast me loopt. Dank je wel voor jouw liefde en alles wat je voor me hebt gedaan. Het was niet altijd koek en ei, maar dat hoeft niet. Ik herinner me alle mooie en leuke momenten en wij hebben afscheid genomen in liefde en vrede. Alles was gezegd. Het was op voor jou. Je straalt nu als de engel die je bent.
Mama ik mis je, ik hou van je en dank je wel dat je over mij waakt.
Xxxxxx Charissa
Dit is de link naar Mama’s Memori pagina, laat gerust een berichtje achter of brand een kaarsje: https://www.memori.nl/gedenkplaats/marjanne-broerse/
